τα 280.000 πιο πλούσια νοικοκυριά του κορυφαίου 1% της γαλλικής κοινωνίας (…) των οποίων η περιουσία αποτελείται κυρίως από τοποθετήσεις σε χρηματοπιστωτικά προϊόντα και μετοχές επιχειρήσεων» (1).
[caption id="attachment_2262" align="aligncenter" width="640"]
Από τις συγκεντρώσεις του κινήματος Occupy Wall Street (φωτ.: Ilias Bartolini / flickr).[/caption]
Αυτό άραγε σημαίνει ότι όλοι οι υπόλοιποι έχουν τόσα κοινά ώστε να ενώσουν τις δυνάμεις τους προκειμένου να ανατρέψουν την καθεστηκυία τάξη; Όταν, αν και δεν είσαι δισεκατομμυριούχος, ανήκεις στην κατηγορία των προνομιούχων, είναι ανακουφιστικό να φαντάζεσαι ότι ανήκεις στην ίδια κοινωνική ομάδα με τους προλετάριους. Στο 99% όμως ανήκουν αδιακρίτως της γης οι κολασμένοι αλλά και ανώτερα μέσα στρώματα, αρκετά παχυλά, αποτελούμενα από γιατρούς, πανεπιστημιακούς, δημοσιογράφους, στρατιωτικούς, διαφημιστές, ανώτερα στελέχη του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, χωρίς τους οποίους η κυριαρχία του 1% δεν θα άντεχε ούτε 48 ώρες. Η τοποθέτηση πλίνθων και κεράμων ατάκτως ερριμμένων στο ίδιο τσουβάλι του 99% θυμίζει κάπως τον θεμέλιο αμερικανικό μύθο που ισχυρίζεται ότι όλος ο κόσμος ανήκει στη μεσαία τάξη, στην οποία όλοι ή σχεδόν όλοι είναι ήδη πλούσιοι ή θα γίνουν σύντομα (2).
Όμως, αν η ένωση είναι ισχύς, το ίδιο είναι και η συνοχή… Η Ιστορία μάς έχει μάθει ότι οι σημαντικές στιγμές της ομοψυχίας και της ενότητας δεν διαρκούν πολύ. Ο Φεβρουάριος του 1848, η τρίτη γαλλική επανάσταση, ο Λαμαρτίνος, αστοί και εργάτες που υπερασπίζονται μαζί τα οδοφράγματα, καταλήγουν λίγες εβδομάδες αργότερα στις δολοφονικές συγκρούσεις των «ημερών του Ιουνίου» που τους φέρνουν αντιμέτωπους (3). Είναι δύσκολο να χτίσεις μια συμμαχία, ακόμα κι αν είναι ανάμεσα σε δύο προοδευτικά κινήματα της ίδιας χώρας. Η επινόηση ενός κοινού σχεδίου, μιας πολιτικής δύναμης με μέλλον σε μια βάση τόσο γενικόλογη όσο «η ανθρωπότητα μείον την ολιγαρχία» στην καλύτερη περίπτωση μοιάζει με ουτοπία, στη χειρότερη βασίζεται στη θέληση να μην επιλέξεις, να μην έρθεις σε ρήξη. Και τελικά είναι σαν να μην κάνεις τίποτα παρά να επικεντρώνεσαι στα κοινώς αποδεκτά δικαιώματα, στην κακοποίηση των παιδιών και στα οδικά ατυχήματα.
Για τα υπόλοιπα, το 99% είναι πολύ μεγάλος αριθμός.
- Anne de Guigné, «Les mesures fiscales de Macron profiteront d’abord aux Français les plus riches», «Le Figaro», Παρίσι, 12 Ιουλίου 2017.
- Το 2003, το 19 % των Αμερικανών φορολογούμενων πίστευαν ότι ανήκουν στο 1%. Το 20% φανταζόταν ότι θα ανήκε σε αυτό σύντομα.
- Βλ. Dominique Pinsolle, «Entre soumission et rébellion», φάκελος «Que peuvent les classes moyennes ?», «Le Monde diplomatique», Μάιος 2012.
-
Serge Halimi
Διευθυντής της "Le Monde diplomatique" -
Βάλια Καϊμάκη (μετάφραση)
