Αντιμέτωποι με τα σκαμπανεβάσματα της παγκόσμιας οικονομίας, οι πολιτικοί ηγέτες μοιάζουν με τους υδραυλικούς των κινούμενων σχεδίων: καθώς δεν διαθέτουν εργαλεία για να επισκευάσουν μια διαρροή νερού, χρησιμοποιούν τα χέρια τους –αλλά το νερό διαρκώς «μπάζει» από αλλού. Αποπληθωρισμός ή κερδοσκοπικές φούσκες, πληθωρισμός ή ύφεση: οι νεοφιλελεύθεροι υδραυλικοί δεν επισκευάζουν τίποτα, απλώς μεταθέτουν τα προβλήματα.
Πρόσφατα άρθρα
Πώς μπορεί άραγε να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο για την επίλυση διενέξεων σχετικών με τα θαλάσσια σύνορα και την εθνική κυριαρχία; Στις 10 Δεκεμβρίου 1982, η σύμβαση του ΟΗΕ για το δίκαιο της θάλασσας έδωσε μια πρωτότυπη απάντηση, που ακόμη αποτελεί θεμέλιο λίθο για τη διευθέτηση διακρατικών διαφορών σχετικά με τα χωρικά ύδατα και την υφαλοκρηπίδα –και βεβαίως αφορά άμεσα την Ελλάδα.
Η παραοικονομία αντιπροσωπεύει περίπου το ένα τρίτο της ρουμανικής οικονομίας, σύμφωνα με ορισμένες μελέτες. Η Ρουμανία συγκαταλέγεται μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών που πλήττονται περισσότερο από τις καταχρήσεις δημοσίου χρήματος, ενώ μαστίζεται από σκάνδαλα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του συστημικού χαρακτήρα της διαφθοράς αποτελεί ο κλάδος της ξυλείας.
Κατά την επίσκεψή της στις Βρυξέλλες στις αρχές Νοεμβρίου, η Τζόρτζια Μελόνι έδωσε τα διαπιστευτήριά της: η Ιταλίδα πρωθυπουργός σκοπεύει να σεβαστεί πλήρως τις ευρωπαϊκές συνθήκες, να υιοθετήσει το δόγμα της λιτότητας, να υποστηρίξει την Ουκρανία με οποιοδήποτε κόστος… Θέσεις που συνδυάζει με έναν αυταρχικό υπερσυντηρητισμό στα κοινωνικά ζητήματα. Αλλά αυτό ενδιαφέρει λιγότερο τους ευρωπαϊκούς θεσμούς.
Η ενεργειακή κρίση, επακόλουθο των κυρώσεων της Δύσης στη Ρωσία έχει ροκανίσει την αγοραστική δύναμη των Ευρωπαίων και εξασθενήσει τη Γηραιά Ήπειρο. Ρίχνει όμως κι ένα σκληρό φως στην αποτυχία της φιλελευθεροποίησης της αγοράς του ηλεκτρισμού και, προπαντός, στο πείσμα των κυβερνήσεων να συνεχίσουν την πολιτική αυτή με οποιοδήποτε κόστος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Γαλλία, με την παραπλανητική «εθνικοποίηση» του ενεργειακού γίγαντα EDF.
Πέφτουμε για ύπνο το βράδυ, κοιμόμαστε συνεχόμενα, ξυπνάμε το πρωί: υπάρχει τίποτε πιο φυσιολογικό; Κι όμως, δεν ήταν πάντοτε έτσι. Για χιλιετίες, ο ανθρώπινος ύπνος διακοπτόταν από μια φάση νυχτερινής εγρήγορσης. Μια νησίδα προσωπικού χρόνου, συχνά τυλιγμένη με ένα πέπλο από συγκεχυμένες εικόνες ονείρων, που άνοιγε μια πόρτα προς το υποσυνείδητο.
Ημερολόγιο
Social
