Edito

Από τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα το 1950 μέχρι εκείνη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, περνώντας από τη Συνθήκη της Ρώμης και την Κοινή Αγορά, οι αρχιτέκτονες της Ευρώπης είχαν ως δηλωμένους εχθρούς τους τον προστατευτισμό και την εθνική κυριαρχία.

Για μία ακόμη φορά, ο κόσμος τους διαλύθηκε. Και δεν είμαστε εμείς που τον σπάσαμε. Τώρα, πολλοί αναθυμούνται το οικονομικό και κοινωνικό πρόγραμμα του Εθνικού Αντιστασιακού Συμβουλίου ή την κατάκτηση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και τα μεγάλα έργα του Νιου Ντιλ.

Όταν ξεπεράσουμε αυτήν την τραγωδία, θα ξαναρχίσουν όλα όπως πριν; Εδώ και τριάντα χρόνια, κάθε κρίση τροφοδοτεί την παράλογη προσδοκία επιστροφής στη λογική, συνειδητοποίησης, ανατροπής της πορείας. Πιστέψαμε στην απομόνωση και την ανατροπή μιας κοινωνικο-πολιτικής δυναμικής, της οποίας όλοι θα

Η απόφαση των Βρετανών να εγκαταλείψουν την Ευρωπαϊκή Ένωση έρχεται πολύ αργά. Η αποχώρηση της χώρας θα μπορούσε να είναι ένα εξαιρετικό νέο για την Ένωση –και να υπενθυμίσει ότι δεν είναι φυλακή.

Ο καύσωνας του Ιουλίου ήταν θεόσταλτος! Έκρυψε μια υπόθεση που είναι χαρακτηριστική των απορρυθμίσεων που συντελούνται, κι ας γίνονται σε δημοκρατικούς θεσμούς. Τυφλωμένοι από τον ιδρώτα τους, λίγοι Ευρωπαίοι παρατήρησαν ότι ο πολιτικός λόγος με τον οποίο τους τάιζαν, εδώ και τουλάχιστον τρία χρόνια, μόλις είχε καταρρεύσει.

Το περιβάλλον είναι ένα πρόβλημα βαθιά υποτιμημένο. (…) Μολύνουμε ακόμα και όταν αναπνέουμε. Δεν θα κλείσουμε τα εργοστάσια με το πρόσχημα ότι θέλουμε να εξαλείψουμε όλες τις αποθέσεις του μονοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα.

Όταν το φιλελεύθερο στρατόπεδο προσπαθεί να ανακόψει την άνοδο της Αριστεράς, χρησιμοποιεί δοκιμασμένες στο παρελθόν συνταγές -όπως έναν ανύπαρκτο “αντισημιτισμό”.