Είναι άραγε πιθανό να καθοριστεί η πολιτική ζωή της Γαλλίας από μία καταιγίδα γεγονότων του αστυνομικού δελτίου, τα οποία θα συντηρήσουν τον πανικό για την ασφάλεια καθώς και από δραματικές εκκλήσεις να «υψωθεί τείχος» απέναντι σε μία ακροδεξιά που εκτοξεύεται χάρη σ’ αυτό το κλίμα φόβου;
Εδώ και δεκαπέντε χρόνια, η Γάζα έχει υποστεί πέντε τιμωρητικές επιχειρήσεις: την «Καλοκαιρινή Βροχή» το 2006, το «Συμπαγές Μολύβι» την περίοδο 2008-2009, τον «Πυλώνα Άμυνας» το 2012 , την «Προστατευτική Αιχμή» το 2014 και τους «Φύλακες του Τείχους» το 2021.
Είτε μας αρέσει είτε όχι μια ενδεχόμενη συμμαχία ανάμεσα στην Αριστερά και τους οικολόγους στις προεδρικές εκλογές του 2022 στη Γαλλία, οι όροι του διαλόγου για το θέμα επιβεβαίωσαν το γεωπολιτικό αναλφαβητισμό των περισσότερων δημοσιογράφων. Διότι, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά στην οικονομική και κοινωνική πολιτική τόσο μεγάλη ώστε να απαγορεύει στα κόμματα που βρίσκονται στα αριστερά του Εμμανουέλ Μακρόν να σχηματίσουν κοινό μέτωπο εναντίον του, από τον πρώτο κιόλας γύρο των εκλογών, ισχύει άραγε το ίδιο και για την εξωτερική πολιτική;
Οι ΗΠΑ μόλις ψήφισαν έναν από τους πιο κοινωνικούς νόμους στην ιστορία τους. Ο νόμος αυτός απομακρύνεται από τις οικονομικές στρατηγικές που εφαρμόστηκαν τις τελευταίες δεκαετίες, ευνοώντας τα κέρδη του κεφαλαίου –των κάθε είδους «νεοφυών» επιχειρήσεων και των εισοδηματιών μαζί– και αυξάνοντας την εγκατάλειψη των λαϊκών στρωμάτων.
Στις 9 Ιανουαρίου 2021, έντεκα ημέρες πριν από το τέλος της θητείας του Ντόναλντ Τραμπ, και ενώ ακόμα κι ένα μέρος των πιστών του Ρεπουμπλικανών τον είχαν εγκαταλείψει, το Twitter αποφάσισε να κλείσει τον λογαριασμό του και το Facebook να τον αναστείλει.
Η ευχετήρια κάρτα του κυρίου Άντερς Φογκ Ρασμούσεν δεν περίμενε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Ο πρώην Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ συνόψισε ως εξής την αποστολή που, κατά τη γνώμη του, το ΝΑΤΟ θα πρέπει να επιτελέσει μόλις ο κύριος Τραμπ εγκαταλείψει τον Λευκό Οίκο:
Οι πρώτες επιλογές του Τζο Μπάιντεν για τα σημαντικά πόστα της κυβέρνησης του (εξωτερική πολιτική, οικονομικά, περιβάλλον) είναι πιθανόν να δυσαρεστήσουν εκείνους που προσβλέπουν σε βαθιές αλλαγές στην Ουάσινγκτον.
Ήδη αντιμέτωπη με υγειονομικά, οικολογικά, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, η γαλλική κοινωνία δέχεται καταιγισμό από επιπλέον χτυπήματα υπό τη μορφή τρομοκρατικών επιθέσεων. Θέλουμε λοιπόν να την κινητοποιήσουμε «πολεμικά».
Όταν ο Μπαράκ Ομπάμα, το 2008, επέλεγε τον κεντρώο βετεράνο Τζο Μπάιντεν ως αντιπρόεδρο στην εκστρατεία του, θεωρούσε πως επιβαλλόταν η σύνεση: οι Δημοκρατικοί είχαν ήδη εκφράσει την επιθυμία τους για ρήξη επιλέγοντας έναν προοδευτικό μαύρο πολέμιο του πολέμου στο Ιράκ για να διαδεχθεί τον Τζορτζ Μπους. Τον ερχόμενο Νοέμβριο είναι ο Μπάιντεν που θα τους εκπροσωπήσει.
Μετά την ανάκτηση της ανεξαρτησίας τους από την Γαλλία, η Συρία (1946) βλέπει το Λίβανο (1943) ως μέρος της ευρύτερης επικράτειάς της, όπως την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στο Λίβανο, η Συρία επωφελείται για να καταλάβει ένα μέρος της χώρας (1976).
Πρόσφατα άρθρα
Είναι άραγε πιθανό να καθοριστεί η πολιτική ζωή της Γαλλίας από μία καταιγίδα γεγονότων του αστυνομικού δελτίου, τα οποία θα συντηρήσουν τον πανικό για την ασφάλεια καθώς και από δραματικές εκκλήσεις να «υψωθεί τείχος» απέναντι σε μία ακροδεξιά που εκτοξεύεται χάρη σ’ αυτό το κλίμα φόβου;
Στο βιβλίο του «Του ανταποκριτή μας στην Ιερουσαλήμ. Η δημοσιογραφία ως ταυτότητα», ο Σαρλ Εντερλέν, επί πολλά χρόνια ανταποκριτής του γαλλικού τηλεοπτικού σταθμού France 2 στο Ισραήλ, μεταξύ άλλων εξετάζει και την άνοδο του Λικούντ.
Έχουμε την τάση να ορίζουμε το Διαδίκτυο ως μέσο απόλυτης ελευθερίας επειδή, επιτέλους, επιτρέπει σε οποιοδήποτε άτομο -στο μέτρο, βεβαίως, που ανήκει σε κάποια από τις προνομιούχους πληθυσμιακές κατηγορίες του πλούσιου κόσμου- να λαμβάνει πληροφορίες αντίστοιχες των προτιμήσεών του, αλλά και να διαχέει, με τη σειρά του, προς κάθε σημείο του πλανήτη, ειδήσεις και, κυρίως, προσωπικά σχόλια.
Μπορεί ο Τζο Μπάιντεν τον τελευταίο καιρό να μοιάζει περισσότερο πρόθυμος να συνομιλεί με τον Ρώσο ομόλογό του, όσο όμως κυβερνούσε ο Ντόναλντ Τραμπ, μια σειρά εμφανών fake news που προωθούσαν έγκριτα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης βοήθησαν στην κορύφωση της αντι-ρωσικής ρητορικής των Δημοκρατικών (καθώς θεωρούσαν τον Τραμπ ενδοτικό απέναντι στον Πούτιν), αλλά και στη δημιουργία ενός ακόμη «εσωτερικού εχθρού».
Μέχρι τις αρχές Απριλίου, ο παγκόσμιος Τύπος χαιρέτιζε το κατόρθωμα του Ινδού πρωθυπουργού και της «διπλωματίας του εμβολίου» του, ικανής να εναντιωθεί στην Κίνα. Σήμερα, η πανδημία προκαλεί εκατόμβες θυμάτων, καθώς από τη χώρα λείπουν εμβόλια, φάρμακα και οξυγόνο. Και, για πρώτη φορά από το 2014, ο Ναρέντρα Μόντι χάνει ένα μέρος της επιρροής του.
Ημερολόγιο
Social
