Οι έριδες στο εσωτερικό των κομμάτων μερικές φορές αντανακλούν κρίσιμες στρατηγικές επιλογές. Αυτό συμβαίνει στη Γερμανία με το Die Linke («Η Αριστερά»): θα πρέπει να ξανακερδίσει τη λαϊκή βάση του στα ομόσπονδα κρατίδια της πρώην Ανατολικής Γερμανίας ή μήπως να προσελκύσει νεαρούς ψηφοφόρους από αστικές περιοχές;
Την περασμένη εβδομάδα παρουσιάσαμε την ιταλική Αριστερά μαζί με μια αναδρομή στο 2008 όταν η κατάρρευσή της ήταν ήδη καθ’ οδόν και ο Μπερλουσκόνι κέρδιζε πανηγυρικά τις εκλογές. Την ίδια ακριβώς περίοδο στην Γερμανία, η Αριστερά γνωρίζει μία από τις καλύτερες περιόδους της, χάρη στην δεξιά στροφή του Γκέρχαρντ Σρέντερ. Στις ομοσπονδιακές εκλογές του 2009 κερδίζει 3 ποσοστιαίες μονάδες φτάνοντας το 11,9% και τους 76 βουλευτές. Το καλύτερο ποσοστό της και υπερδιπλάσιο του 4,9% που πήρε το 2021. Επιστροφή μέσα από το αρχείο μας στην «χρυσή» εκείνη για την Αριστερά περίοδο κατά την οποία όμως οι εσωτερικές έριδες ήταν παρούσες.
Παρά το γεγονός πως οι Ευρωπαίοι ανησυχούν για την εντεινόμενη ένταση στην Ουκρανία, απουσιάζουν εμφανώς από τις διαπραγματεύσεις μεταξύ Μόσχας και Ουάσιγκτον. Παρίσι και Βερολίνο ευθυγραμμίστηκαν με τις Ηνωμένες Πολιτείες και έτσι ώθησαν τη Ρωσία να διαπραγματευτεί απευθείας με τις ΗΠΑ. Και άφησαν τη Γηραιά Ήπειρο να γίνει και πάλι πεδίο αντιπαραθέσεων μεταξύ των δύο δυνάμεων.
Τον Απρίλιο του 2008, αφού ο Ρομάνο Πρόντι έχει χάσει την ψήφο εμπιστοσύνης, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι κερδίζει τις πρόωρες εκλογές. Τη νίκη του όμως όφειλε λιγότερο στους οπαδούς του και περισσότερο στην αποτυχία της απερχόμενης κυβέρνησης και την έλλειψη μιας πραγματικής πολιτικής δύναμης ανανέωσης. Το Δημοκρατικό Κόμμα της Αριστεράς (PDS), που δημιουργήθηκε το 1991 από τις στάχτες του ΚΚΙ, έχει μετεξελιχθεί σε Κόμμα των Δημοκρατών της Ιταλίας όπου, αντί προγράμματος, προβάλλεται το πρόσωπο του επικεφαλής του Βάλτερ Βελτρόνι. Όσο για την Αριστερά του «Ουράνιου Τόξου», η εκλογική αναμέτρηση ήρθε πολύ νωρίς. Ήταν μια ακόμη απόπειρα ανασύστασης μιας Αριστεράς που εξαφανίστηκε με την διάλυση του ΚΚΙ το 1991.
Διεκδικώντας έως και τρία εκατομμύρια πιστούς υποστηρικτές, το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα υπήρξε επί μακρόν ο ισχυρότερος κομμουνιστικός σχηματισμός της Δυτικής Ευρώπης, προκαλώντας ανατριχίλα στις ΗΠΑ. Έπαψε να υπάρχει τον Απρίλιο του 1991, παρασύροντας μαζί του μια ολόκληρη πολιτική ταυτότητα.
Η Αριστερά, όπως εννοείται στη Γαλλία και στην Ευρώπη, συμπεριλαμβάνει όλες τις πολιτικές ομάδες του «προοδευτικού τόξου», από τους σοσιαλδημοκράτες και τους οικολόγους έως την άκρα Αριστερά. Και αυτός ο πολιτικός χώρος έχει ηττηθεί –η νίκη της Αριστεράς στη Χιλή δεν αρκεί για να εξαλειφθεί το πρόβλημα. Την τελευταία εικοσαετία, ο καπιταλισμός έχει προκαλέσει αλλεπάλληλες κρίσεις, λαοθάλασσες έχουν απαιτήσει να «ξεκουμπιστούν» οι ηγέτες τους, χωρίς παρ’ όλα αυτά η νεοφιλελεύθερη τάξη πραγμάτων να κλονιστεί σοβαρά. Και εκείνη που σημειώνει πρόοδο είναι η ακροδεξιά. Τα σφάλματα και η αποκήρυξη των θέσεών της όταν η Αριστερά βρέθηκε στην εξουσία, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, εξηγούν γιατί δεν επωφελήθηκε καθόλου από τη γενικευμένη δυσαρέσκεια. Ωστόσο, πέρα από τον απολογισμό των αποτυχιών της, πόσες σοβαρές πιθανότητες έχει ακόμη να μετασχηματίσει την κοινωνία, όταν το διαζύγιό της με τις λαϊκές τάξεις έχει πλέον ολοκληρωθεί σχεδόν παντού;
Δύο μήνες πριν από τις γαλλικές προεδρικές εκλογές, η ακροδεξιά μονοπωλεί την πολιτική και τηλεοπτική σκηνή. Οι δύο ακροδεξιοί υποψήφιοι, η Μαρίν Λε Πεν και ο ξενοφοβικός αρθρογράφος Ερίκ Ζεμούρ, συγκεντρώνουν σχεδόν το 35% της πρόθεσης ψήφου στις δημοσκοπήσεις –μια πρωτοφανής κατάσταση. Εκμεταλλευόμενοι τη ατονία και το σκόρπισμα των δυνάμεων της Αριστεράς, επιβάλλουν τα ιδεολογικά μοτίβα τους. Ανάμεσά τους, κάπου ανάμεσα στη «μεγάλη αντικατάσταση» και στην ισλαμιστική απειλή, η «εθνική προτίμηση» καταλαμβάνει μια ιδιαίτερη θέση.
Ο Κεν Λίβινγκστον, στέλεχος της αριστερής πτέρυγας των Εργατικών και συνεργάτης του πρώην ηγέτη του κόμματος Τζέρεμι Κόρμπιν (2015-2020), διοίκησε την πόλη του Λονδίνου ουσιαστικά χωρίς διακοπή από το 1981 έως το 1986 και, στη συνέχεια, από το 2000 έως το 2008. Ο απολογισμός του αποτυπώνει ένα από τα παράδοξα στα οποία προσκρούει η Αριστερά μόλις βρεθεί στην εξουσία: ορισμένες από τις πιο εμβληματικές επιτυχίες της τελικά προετοιμάζουν τις νίκες των αντιπάλων της.
Οι Ευρωπαίοι ιθύνοντες διαβεβαίωναν κατηγορηματικά ότι ο ανταγωνισμός θα οδηγούσε στη μείωση των τιμών του φυσικού αερίου και του ηλεκτρισμού, προς όφελος των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων. Όμως, από τη δεκαετία του 2000 έχει συμβεί ακριβώς το αντίθετο. Κι αν η χαοτική οικονομική ανάκαμψη μετά την αναστάτωση της πανδημίας πυροδότησε την τρέχουσα έκρηξη των τιμών, η απορρύθμιση προκαλεί μια πολύ πιο ανησυχητική δομική αύξηση των τιμών. Χαρακτηριστική είναι η ανάλυση του παραδείγματος της Γαλλίας, η οποία στις βασικές της γραμμές ισχύει για όλη την Ε.Ε. –και βεβαίως για την Ελλάδα.
Η γαλλική κουζίνα ήταν για πολύ καιρό διαχωρισμένη σε συντεχνίες: οι «τροφοδότες» πουλούσαν ραγού, οι πανδοχείς κρασί, οι ψήστες κρέας… Ύστερα, στα μέσα του 18ου αιώνα, εμφανίστηκε το restaurant –και καθιερώθηκε αμέσως μετά την Επανάσταση. Μια πολύ ενδιαφέρουσα κοινωνικο-πολιτιστική ματιά σε ένα γαλλικό φαινόμενο, που συμπληρώνει το πρόσφατο άρθρο μας «Κοινωνιολογία της υψηλής γαστρονομίας: Η συνταγή για να γίνεις μεγάλος σεφ» (1).
Πρόσφατα άρθρα
Απέχοντας παρασάγγας από την κοινότοπη εικόνα του δημοσίου υπαλλήλου που ζει μακριά από τις αντιξοότητες της ζωής, οι ανώτεροι υπάλληλοι του ιαπωνικού κράτους εργάζονται κάτω από εξαντλητικές συνθήκες εργασίας, πραγματοποιώντας έως και τριακόσιες ώρες υπερωριών ανά μήνα. Οι εργατικοί νόμοι της χώρας –ήδη ελάχιστα προστατευτικοί– δεν έχουν εφαρμογή στην ιδιαίτερη αυτή ομάδα εργαζομένων. Όλο και περισσότεροι εγκαταλείπουν τις θέσεις τους στα υπουργεία, προκαλώντας μια πρωτοφανή κρίση.
Όσο η εισβολή στην Ουκρανία χρησιμοποιείται ως διαρκής δικαιολογία για κάθε καινούργια δυσκολία της καθημερινότητας των μισθωτών, η ευημερία των κεφαλαιούχων αυξάνεται.
Η κατασκευή ενός τείχους ή ενός φράχτη για την προστασία των συνόρων είναι πλέον ένα συνηθισμένο φαινόμενο σε ολόκληρο τον κόσμο. Η πρακτική έχει εξαπλωθεί και στην αφρικανική ήπειρο, με στόχο την παρεμπόδιση των μεταναστευτικών ροών. Με διακριτικότητα, από το Μαρόκο και την Αλγερία έως τον Νίγηρα, οι κυβερνήσεις υψώνουν τείχη από άμμο, φυλασσόμενα από πλήθος αστυνομικών και στρατιωτών και επιτηρούμενα από κάμερες.
Μετά την απώλεια της πλειοψηφίας στις βουλευτικές εκλογές, ο Εμμανουέλ Μακρόν προσπαθεί να πείσει ότι η αντιπροσωπευτικότερη Εθνοσυνέλευση που εκλέχθηκε αποτελεί πρόβλημα γιατί τον εμποδίζει να κυβερνήσει. Όμως στην πραγματικότητα το μόνο πρόβλημα είναι η άνοδος της ακροδεξιάς.
Πέπλο μυστηρίου καλύπτει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, με τους κανόνες του να μοιάζουν να μεταβάλλονται ανάλογα με τις πολιτικές στοχεύσεις: δρακόντεια λιτότητα για κάποιους, γενναιοδωρία χωρίς όρια για άλλους. Ας επιχειρήσουμε μια κατάδυση στην καρδιά ενός παγκόσμιου θεσμού.
Ημερολόγιο
| Δε | Τρ | Τε | Πε | Πα | Σα | Κυ |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
| 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| 29 | 30 | 31 | ||||
Social
