Παρά την άνοδό τους στην Ευρώπη, στη Ρωσία οι οικολόγοι, παρά τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα, δεν μπορούν να κάνουν τη φωνή τους ν’ ακουστεί. Επιστροφή μέσα από το αρχείο μας, στο 2002 όταν με μία συντονισμένη κυβερνητική εκστρατεία μετατρέπει τη Ρωσία σε παγκόσμιο πυρηνικό σκουπιδοτενεκέ.
Oι εκλογικές επιτυχίες των Πράσινων σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες τροφοδοτούνται από μια απατηλή εικόνα: εμφανίζονται ως μια πολιτική δύναμη αμόλυντη από τους συμβιβασμούς που είναι έμφυτοι με την άσκηση της εξουσίας. Όμως, εδώ και πολλά χρόνια, οι Οικολόγοι έχουν και αυτοί αναλάβει μερίδιο των ευθυνών της διακυβέρνησης…
Ήδη από την προεκλογική εκστρατεία του 2008, ο τότε γερουσιαστής Μπαράκ Ομπάμα και ο Ρεπουμπλικανός αντίπαλός του για την προεδρία Τζον Μακέιν μοιράζονταν σε μεγάλο βαθμό, την ίδια άποψη για τη δύσκολη θέση της Αμερικής στη διεθνή σκηνή. Και οι δύο επέμεναν πως οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετωπίζουν σειρά ισχυρών εξωτερικών απειλών, υπογραμμίζουν την ανικανότητα της κυβέρνησης Μπους στην αντιμετώπισή τους και προτείνοντας νέες στρατηγικές. Όμως ο πρώτος ήθελε τον κόσμο να πηγαίνει μπροστά ενώ ο δεύτερος επέμενε στην ηγεμονία των ΗΠΑ. Σε αυτό το άρθρο αρχείου, ο Michael Klare, όπως και άλλοι αναλυτές στις ΗΠΑ, είχε διακρίνει από τότε την επικείμενη στροφή στην εξωτερική πολιτική της Ουάσιγκτον, όπως αποτυπωνόταν στις απόψεις Μακέιν, στροφή που όμως χρειάστηκε πολλά χρόνια για να συντελεστεί.
Η ήττα του υποψηφίου των Δημοκρατικών στις εκλογές για την ανάδειξη του κυβερνήτη της Βιρτζίνια, που πραγματοποιήθηκαν στις 2 Νοεμβρίου 2021, προκάλεσε έντονη ανησυχία στους κόλπους του κόμματος για μια κοινοβουλευτική αποτυχία στις ενδιάμεσες εκλογές τον ερχόμενο Νοέμβριο. Ο φόβος αυτός ενισχύεται από την ανακατανομή των εκλογικών περιφερειών, που πραγματοποιήθηκε με βάση την πρόσφατη απογραφή πληθυσμού. Κι αυτό γιατί οι Ρεπουμπλικανοί αναμένεται να επωφεληθούν, ακόμα και αν στις επερχόμενες εκλογές παραμείνουν μειοψηφία στις κάλπες.
Μικρή χώρα στις όχθες της Βαλτικής Θάλασσας με μόλις δύο εκατομμύρια κατοίκους, η Λετονία ξέρει πώς να περνά απαρατήρητη. Αντίθετα με την Πολωνία, που τα βάζει με τις Βρυξέλλες, η Ρίγα χειροκροτήθηκε για την επιτυχημένη μετάβασή της στη δημοκρατία. Η Μόσχα, ωστόσο, εκδηλώνει διαρκή ανησυχία για την τύχη της σημαντικής ρωσόφωνης μειονότητας. Λίγους μήνες πριν από την εισβολή στην Ουκρανία, ένα ταξίδι σε μια δημοκρατία όπου ο φόβος απέναντι στη Ρωσία επικαθορίζει κάθε πτυχή της πολιτικής πραγματικότητας –και γι’ αυτό οι Ευρωπαίοι τής συγχωρούν πολλά ελαττώματα.
Η ψηφιοποίηση των δημοσίων υπηρεσιών, η οποία επιταχύνθηκε εξαιτίας της υγειονομικής κρίσης, αποκόπτει τον πολίτη από τη φυσική του επαφή μαζί τους. Αποτέλεσμα: τα τμήματα του πληθυσμού που δεν έχουν την δυνατότητα να ενσωματωθούν στην ψηφιακή μετάβαση να μένουν αποκλεισμένα.
Οι έριδες στο εσωτερικό των κομμάτων μερικές φορές αντανακλούν κρίσιμες στρατηγικές επιλογές. Αυτό συμβαίνει στη Γερμανία με το Die Linke («Η Αριστερά»): θα πρέπει να ξανακερδίσει τη λαϊκή βάση του στα ομόσπονδα κρατίδια της πρώην Ανατολικής Γερμανίας ή μήπως να προσελκύσει νεαρούς ψηφοφόρους από αστικές περιοχές;
Την περασμένη εβδομάδα παρουσιάσαμε την ιταλική Αριστερά μαζί με μια αναδρομή στο 2008 όταν η κατάρρευσή της ήταν ήδη καθ’ οδόν και ο Μπερλουσκόνι κέρδιζε πανηγυρικά τις εκλογές. Την ίδια ακριβώς περίοδο στην Γερμανία, η Αριστερά γνωρίζει μία από τις καλύτερες περιόδους της, χάρη στην δεξιά στροφή του Γκέρχαρντ Σρέντερ. Στις ομοσπονδιακές εκλογές του 2009 κερδίζει 3 ποσοστιαίες μονάδες φτάνοντας το 11,9% και τους 76 βουλευτές. Το καλύτερο ποσοστό της και υπερδιπλάσιο του 4,9% που πήρε το 2021. Επιστροφή μέσα από το αρχείο μας στην «χρυσή» εκείνη για την Αριστερά περίοδο κατά την οποία όμως οι εσωτερικές έριδες ήταν παρούσες.
Τον Απρίλιο του 2008, αφού ο Ρομάνο Πρόντι έχει χάσει την ψήφο εμπιστοσύνης, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι κερδίζει τις πρόωρες εκλογές. Τη νίκη του όμως όφειλε λιγότερο στους οπαδούς του και περισσότερο στην αποτυχία της απερχόμενης κυβέρνησης και την έλλειψη μιας πραγματικής πολιτικής δύναμης ανανέωσης. Το Δημοκρατικό Κόμμα της Αριστεράς (PDS), που δημιουργήθηκε το 1991 από τις στάχτες του ΚΚΙ, έχει μετεξελιχθεί σε Κόμμα των Δημοκρατών της Ιταλίας όπου, αντί προγράμματος, προβάλλεται το πρόσωπο του επικεφαλής του Βάλτερ Βελτρόνι. Όσο για την Αριστερά του «Ουράνιου Τόξου», η εκλογική αναμέτρηση ήρθε πολύ νωρίς. Ήταν μια ακόμη απόπειρα ανασύστασης μιας Αριστεράς που εξαφανίστηκε με την διάλυση του ΚΚΙ το 1991.
Διεκδικώντας έως και τρία εκατομμύρια πιστούς υποστηρικτές, το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα υπήρξε επί μακρόν ο ισχυρότερος κομμουνιστικός σχηματισμός της Δυτικής Ευρώπης, προκαλώντας ανατριχίλα στις ΗΠΑ. Έπαψε να υπάρχει τον Απρίλιο του 1991, παρασύροντας μαζί του μια ολόκληρη πολιτική ταυτότητα.
Πρόσφατα άρθρα
Απέχοντας παρασάγγας από την κοινότοπη εικόνα του δημοσίου υπαλλήλου που ζει μακριά από τις αντιξοότητες της ζωής, οι ανώτεροι υπάλληλοι του ιαπωνικού κράτους εργάζονται κάτω από εξαντλητικές συνθήκες εργασίας, πραγματοποιώντας έως και τριακόσιες ώρες υπερωριών ανά μήνα. Οι εργατικοί νόμοι της χώρας –ήδη ελάχιστα προστατευτικοί– δεν έχουν εφαρμογή στην ιδιαίτερη αυτή ομάδα εργαζομένων. Όλο και περισσότεροι εγκαταλείπουν τις θέσεις τους στα υπουργεία, προκαλώντας μια πρωτοφανή κρίση.
Όσο η εισβολή στην Ουκρανία χρησιμοποιείται ως διαρκής δικαιολογία για κάθε καινούργια δυσκολία της καθημερινότητας των μισθωτών, η ευημερία των κεφαλαιούχων αυξάνεται.
Η κατασκευή ενός τείχους ή ενός φράχτη για την προστασία των συνόρων είναι πλέον ένα συνηθισμένο φαινόμενο σε ολόκληρο τον κόσμο. Η πρακτική έχει εξαπλωθεί και στην αφρικανική ήπειρο, με στόχο την παρεμπόδιση των μεταναστευτικών ροών. Με διακριτικότητα, από το Μαρόκο και την Αλγερία έως τον Νίγηρα, οι κυβερνήσεις υψώνουν τείχη από άμμο, φυλασσόμενα από πλήθος αστυνομικών και στρατιωτών και επιτηρούμενα από κάμερες.
Μετά την απώλεια της πλειοψηφίας στις βουλευτικές εκλογές, ο Εμμανουέλ Μακρόν προσπαθεί να πείσει ότι η αντιπροσωπευτικότερη Εθνοσυνέλευση που εκλέχθηκε αποτελεί πρόβλημα γιατί τον εμποδίζει να κυβερνήσει. Όμως στην πραγματικότητα το μόνο πρόβλημα είναι η άνοδος της ακροδεξιάς.
Πέπλο μυστηρίου καλύπτει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, με τους κανόνες του να μοιάζουν να μεταβάλλονται ανάλογα με τις πολιτικές στοχεύσεις: δρακόντεια λιτότητα για κάποιους, γενναιοδωρία χωρίς όρια για άλλους. Ας επιχειρήσουμε μια κατάδυση στην καρδιά ενός παγκόσμιου θεσμού.
Ημερολόγιο
| Δε | Τρ | Τε | Πε | Πα | Σα | Κυ |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
| 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| 29 | 30 | 31 | ||||
Social
