Οι ζωές μας πλέον εξαρτώνται από τους ημιαγωγούς. Αυτά τα ιλιγγιωδώς ισχυρά και πολύπλοκα μικροτσίπ βρίσκονται σε κάθε συσκευή που χρησιμοποιούμε. Τον αιώνα που διανύουμε, η κυριαρχία στη σχεδίαση, την παραγωγή και την προμήθεια ημιαγωγών θα έχει ανάλογη γεωπολιτική σημασία με εκείνη που είχε το πετρέλαιο κατά τον 20ό αιώνα.
Για πολύ καιρό στην κοινή γνώμη κυριαρχούσε η εντύπωση ότι η ψηφιακή βιομηχανία είναι καθαρή επειδή είναι «άυλη». Μπροστά στους γίγαντες του πετρελαίου και της αυτοκινητοβιομηχανίας, η Σίλικον Βάλεϊ έμοιαζε να είναι η φυσική σύμμαχος κάθε πολιτικής κατά της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Αυτή η ψευδαίσθηση σιγά-σιγά διαλύεται. Μια έρευνα που διεξήχθη σε διαφορετικές ηπείρους αποκαλύπτει το υπέρογκο περιβαλλοντικό κόστος της υψηλής τεχνολογίας.
Τον περασμένο Ιανουάριο, χιλιάδες διαδικτυακοί παίκτες του χρηματιστηρίου συντόνισαν τις εντολές τους για να επιτύχουν την άνοδο των τιμών ορισμένων μετοχών, όπως της GameStop, για τις οποίες τα μεγάλα επενδυτικά κεφάλαια είχαν στοιχηματίσει πτωτική πορεία.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 2010, μια σειρά κινδυνολογικών αναφορών προφητεύουν την εξαφάνιση του ενός τρίτου, ακόμα και του 50%, των θέσεων εργασίας και την αντικατάστασή τους από μηχανές. Αν τις πιστέψουμε, θα θεωρήσουμε ότι το ρομπότ είναι ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός του εργαζόμενου.
Στις αρχές Ιουνίου, το Facebook έκλεισε 446 σελίδες, 96 ομάδες και πάνω από 200 λογαριασμούς του Instagram, όλα υπό τη διαχείριση της γαλλο-τυνησιακής εταιρείας URéputation.
Με την εκτόξευση του πρώτου της δορυφόρου, τον Μάιο του 2018, η Κένυα προσχώρησε στη μικρή ομάδα των Αφρικανικών κρατών με παρουσία στο διάστημα. Η συσκευή θα συλλέξει δεδομένα που θα βοηθήσουν στην πρόληψη ξηρασιών.
[Από το αρχείο της “Le Monde diplomatique»] Την ώρα που σχολεία και γραφεία παραμένουν κλειστά λόγω κορονοϊού, η προσφυγή στην τεχνολογία για την συνέχιση των δραστηριοτήτων μας είναι μονόδρομος, ενώ ταυτόχρονα η ψυχαγωγική πλευρά της αναδεικνύεται σε βασική ανάγκη της
Συνεργασίες των γιγάντων της Σίλικον Βάλεϊ με την πετρελαϊκή βιομηχανία, τεράστια κατανάλωση ενέργειας και φυσικών πόρων: αντίθετα από όλα όσα δηλώνονταν για μεγάλο χρονικό διάστημα, η ψηφιακή οικονομία δεν είναι ούτε «άυλη» ούτε «πράσινη». Προκαλεί σημαντικές περιβαλλοντικές βλάβες, των οποίων
Πρόσφατα άρθρα
Η γαλλική κουζίνα ήταν για πολύ καιρό διαχωρισμένη σε συντεχνίες: οι «τροφοδότες» πουλούσαν ραγού, οι πανδοχείς κρασί, οι ψήστες κρέας… Ύστερα, στα μέσα του 18ου αιώνα, εμφανίστηκε το restaurant –και καθιερώθηκε αμέσως μετά την Επανάσταση. Μια πολύ ενδιαφέρουσα κοινωνικο-πολιτιστική ματιά σε ένα γαλλικό φαινόμενο, που συμπληρώνει το πρόσφατο άρθρο μας «Κοινωνιολογία της υψηλής γαστρονομίας: Η συνταγή για να γίνεις μεγάλος σεφ» (1).
Οι Ευρωπαίοι ιθύνοντες διαβεβαίωναν κατηγορηματικά ότι ο ανταγωνισμός θα οδηγούσε στη μείωση των τιμών του φυσικού αερίου και του ηλεκτρισμού, προς όφελος των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων. Όμως, από τη δεκαετία του 2000 έχει συμβεί ακριβώς το αντίθετο. Κι αν η χαοτική οικονομική ανάκαμψη μετά την αναστάτωση της πανδημίας πυροδότησε την τρέχουσα έκρηξη των τιμών, η απορρύθμιση προκαλεί μια πολύ πιο ανησυχητική δομική αύξηση των τιμών. Χαρακτηριστική είναι η ανάλυση του παραδείγματος της Γαλλίας, η οποία στις βασικές της γραμμές ισχύει για όλη την Ε.Ε. –και βεβαίως για την Ελλάδα.
Με τη νομιμοποίηση του γάμου για τα ζευγάρια του ιδίου φύλου, η Ταϊβάν θα μπορούσε να αναδειχτεί ως μια από τις πιο φιλελεύθερες χώρες της Ασίας.
Σε ποιον αγώνα πρέπει να στρατευθούμε όταν δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα ταυτόχρονα; Καταρχάς, αναγνωρίζοντας ότι, παρ’ όλη τη διαφορετική περίμετρο των αγώνων ενάντια στις ποικίλες μορφές κυριαρχίας, είναι όλοι ισότιμοι. Στη συνέχεια, προτείνοντας ο απόλυτος διαχωρισμός αναμεταξύ τους να δώσει τη θέση του στη σχετική αυτονομία και στο αμοιβαίο ενδιαφέρον. Τέλος, αρνούμενοι το ενδεχόμενο ένας από αυτούς τους αγώνες να βλάπτει τους υπόλοιπους. Από τη στιγμή που θα τεθούν αυτές οι αρχές, τα πάντα μπορούν να ξεκινήσουν…
Με πρωτοβουλία της ουγγρικής κυβέρνησης, ιδιωτικά ιδρύματα πήραν τον έλεγχο της πλειονότητας των πανεπιστημίων και μιας δημόσιας περιουσίας αξίας πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ. Με αυτή τη νέου τύπου γιγαντιαία ιδιωτικοποίηση, ο πρωθυπουργός Βίκτορ Όρμπαν αποψιλώνει το κράτος προς όφελος των ανθρώπων του περιβάλλοντός του, ενώ ταυτόχρονα θεμελιώνει την επιρροή του στους πολιτιστικούς και πανεπιστημιακούς θεσμούς της χώρας.
Ημερολόγιο
Social
